NRC Handelsblad van 19-05-1998 Pagina 27
Er waren er, beaamt copywriter Robert den Bremer, die het een platte grap vonden: dat radiospotje voor Oma’s Smulfrieten van de aardappelverwerkende industrie Aviko te Steenderen.Men hoorde een jongetje dat zijn oma prees om de kwaliteit van haar frieten, maar zich klaarblijkelijk tot dovemansoren richtte. ‘Wat?’, vroeg de hardhorende oma steeds. Tot het joch alles samenbalde in de kernachtige uitroep: ‘U heeft lekkere dikke frieten!’Daarop klonk het geluid van een klap en de stem van de oma: ‘Rotjong!’
Toch is Oma’s Smulfrieten kortgeleden als enige radio-commercial een Zilveren Lamp toegekend in de jaarlijkse prijsuitreiking voor de meest creatieve reclame . Terwijl de ene bekroning na de andere naar televisiereclame ging, bleef de radio ver achter. Voor de meeste reclamemakers is aan de radio nu eenmaal geen eer te behalen. ‘Even afgezien van het gemis aan wuivende palmbomen, rondborstige dames en fraai gevormde bolides, ontbeert radio iets heel belangrijks,’ zei Den Bremer vorige week op een aan radioreclame gewijde bijeenkomst van het Genootschap voor Reclame . ‘Radioreclame levert in de vakpers nul komma nul publiciteit op.’Met hun nieuwe tv-campagnes halen de reclamemakers in hun vakbladen volop de publiciteit, en in het cafè incasseren ze schouderklopjes. Voor hun radiowerk niet, dat spreekt niet tot de verbeelding. Het gevolg van die houding is dagelijks te horen; iedere nieuwsuitzending wordt omsingeld door een reeks ergerniswekkende stemmetjes, quasi-grappige hoorspelletjes in slecht gespeeld dialect, onverstaanbaar gezang en opdringerig geschreeuw. ‘Het niveau is in de regel bedroevend,’ aldus Den Bremer. ‘Er zullen dan ook weinigen zijn die de radio iets harder zetten als het STER-blok begint.’Dat het ook anders kan, wilde de copywriter aantonen met het werk dat hij samen met zijn compagnon Edward Romunde maakte voor de frites-producten van Aviko. De serie begon drie jaar geleden met het moedeloze stemgeluid van Hans Dorrestijn, die de luisteraar een kinderwedstrijd in het vooruitzicht stelde met een geheel verzorgd weekend in een kinderhotel als hoofdprijs, en daarna op cynische toon verzuchtte: ‘Goh, wat zùlt u ze missen.’
Een half jaar later werden de Vlaamse frieten aangeprezen door een verleidelijke stem waarin die van Goedele Liekens kon worden herkend. Ook de tekst, waarin de frieten ‘warm, dik en zeker niet te vet’heetten, was aangepast aan het taalgebruik van de geliefde seksuologe. Dat spotje kwam Aviko en het reclamebureau Result/DDB overigens te staan op een kwaaie brief van de echte Goedele. Nadat zij zelf had geweigerd de tekst in te spreken, was immers een imitatrice ingehuurd. Toen de presentatrice protesteerde, werd snel een schikking getroffen. Den Bremer betoont geen spijt: ‘Het leverde veel publiciteit op en dat was prima.’
Minder controversieel was het volgende spotje, waarin de imitator Robert Paul met de stem van Frits Bolkestein een ‘beste Els’;-briefje voorlas over de puree van Aviko. En toen kwamen Oma’s Smulfrieten. ‘Verhoudingsgewijs hadden we een bescheiden reclamebudget,’ zegt Aviko’s marketing manager Dick van der Aart desgevraagd. ‘De campagne móest dus opvallend zijn. Maar intussen hebben we, mede door het succes van de radio-commercials, een groter budget kunnen uittrekken.’Sinds kort is Aviko daarom op de televisie, met een door de acteur Rob van de Meeberg gespeelde boer die aan de capriolen van zijn knecht op de trekker de inspiratie ontleent voor het nieuwe product ‘kreukelfrieten’.En wat doet Aviko nu nog op de radio? ‘Een afgeleide van de televisie-commercial,’ antwoordt Van der Aart.